Beata Białecka - z cyklu: POParty.Tadeusz Sobkowiak. Malarstwo, rysunek.
Na wyobraźnię Sobkowiaka najsilniej działają leśne głębie i uroczyska oraz dzikie nadmorskie plaże. W obrazach nie są one jednak imitacją świata przyrody, lecz jej twórczą interpretacją. Artysta stawia sobie szereg pytań na temat związku człowieka z naturą. Uważa, że tylko dzięki sztuce, a ściślej, Dzięki za wszystko i malarstwu, które jest dla niego „wielką kreacją", możliwe staje się wniknięcie w świat przyrody, odczucie go, „zjednoczenie z nim".
z cyklu: POParty
BEATY EWY BIAŁECKIEJ
BEATA EWA BIAŁECKA urodziła się w 1966 roku w Mikołowie. Ukończyła Wydział Malarstwa Sztalugowego w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach prof. Jerzego Nowosielskiego oraz prof. Zbyluta Grzywacza.
Została nagrodzona Złotą Odznaką PRIMUS INTER PARES Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Brała udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych. Laureatka wielu nagród i stypendiów, m.in. 1999 - Stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki, 2005 - Stypendium Prezydenta Miasta Gdańska, 2006 - Stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego. Jest organizatorem i komisarzem międzynarodowych plenerów "Pole Sztuk" Rodowo (1997-2005).
Jej obrazy znajdują się w zbiorach w kraju i zagranicą (Niemcy, Szwecja, Anglia, Australia, Macedonia, Francja).
Malarstwo Białeckiej ewoluowało w ostatnich latach od malarstwa operującego ciężkawą, abstrakcyjna plamą do kompozycji figuralnych, które będziemy mieć okazję zobaczyć w Elblągu. Kompozycji, które charakteryzują się często zmultiplikowaniem przedstawionych postaci, a także oczyszczeniem i uporządkowaniem palety barwnej. Jest w malarstwie Białeckiej duża wiedza historyczno-artystyczna; wprawne oko dostrzeże subtelne nawiązania do twórczości Picassa (z okresu błękitnego), Fridy Kahlo czy w końcu, poprzez stosowanie metody multiplikacji - do Andy'ego Warhola. Artystka operuje dość wąską, chłodną paletę kolorystyczną, nadając mu rolę nie tylko opisu formy, ale i sfery o dość wyraźnie rysowanej autonomii. Białecka malując postaci, stosuje szablon - stąd powtarzalność poszczególnych elementów w polu obrazowym. Kontrastuje to z martwym tłem, z którego usunięte zostały całkowicie wszystko, co zbędne dla przedstawienia.