Magdalena Więcek-Wnuk
Urodzona w Katowicach. Studiowała w PWSSP w Gdańsku w pracowni prof. Mariana Wnuka, następnie na ASP w Warszawie w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza. W 1955 roku uczestniczyła w wystawie Arsenał, gdzie zdobyła nagrodę. Na I Biennale Młodych w Paryżu w 1959 roku otrzymała nagrodę krytyków. Brała udział w I i II Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, oraz na Sympozjum Rzeźby Przestrzennej w Aalborg (Dania) w 1967 roku, gdzie otrzymała nagrodę i zrealizowała nagrodzoną pracę. Jest jedną z najbardziej znanych i cenionych rzeźbiarek polskich za granicą.
W południowej części dziedzińca Galerii EL, w sąsiedztwie głównej bramy wjazdowej na dziedziniec Galerii EL, od strony ulicy Kuśnierskiej, znajduje się forma Magdaleny Więcek-Wnuk. Rzeźba powstała podczas II Biennale Form Przestrzennychw 1967 roku. Forma została zaprojektowana dla otoczenia stadionu klubu sportowego "Olimpia", lecz ostatecznie ustawiono ją na Placu Dworcowym, naprzeciwko dworca kolejowego. W latach 90. kompozycję przeniesiono na dziedziniec Galerii EL. W pracy tej autorkę interesował problem wyodrębnienia z przestrzeni sferycznych form i skonfrontowanie ich w przestrzeni. Konstrukcja rusztowania przeciwstawiana jest podwieszonym na nim dwóm, zbliżonym do eliptycznych w planie wycinkom kuli. Ciężar rozerwanej kuli jest tu wyzwolony i związany na powrót ładem relacji przestrzennych pomiędzy tymi elementami. Rzeźba poddana konserwacji w 2001 roku.
"W Elblągu nauczyłam się rozumieć metal. Poprzednie doświadczenia uprawiane w ciężkich, surowych pozbawionych szlifu bryłach żelbetu zmierzały do definiowania relacji miedzy ruchem w strukturze rzeźb Biennale siłą ich bezwładności, ich ciężarem określonym masą. W naturze metalu dostrzegłam możliwości zdumiewające. Przystępując do zakomponowania ostatniej formy przestrzennej myślałam kategoriami sportowymi - przy minimum konstrukcji uzyskać wrażenie rzutu bryły metalu w przestrzeń, rzutu kojarzącego się z lotem piłki"
Po zachodniej stronie ulicy Rycerskiej ustawiona została kolejna forma Magdaleny Więcek-Wnuk. Dziś zasłonięta przez otaczające ją drzewa, stwarza wrażenie realizacji kameralnej. Jest to jednak monumentalna rzeźba, której konstrukcję wyznaczają trzy pionowo umocowane do podłoża rury. U ich szczytu, na trzech poziomach, autorka umocowała wygięte kawałki blach. Ekspresja i rytm nagromadzonych tam elementów sugerują istnienie w przestrzeni jakiejś nieuporządkowanej siły, deformującej i zakłócającej porządek wyznaczony pionowymi rytmami szkieletu. Kompozycja powstała w 1965 roku podczas I Biennale Form Przestrzennych
