Lech Kunka

Lech Kunka (1920-1978) Urodzony w 1920 roku, od 1945 roku związany z Łodzią - początkowo jako student, uczeń Władysława Strzemińskiego, następnie jako pracownik naukowy Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Studiował w Paryżuw Académie Moderne, prowadzonej przez Fernanda Légera. Od 1963 roku był prorektorem i dziekanem Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Współzałożyciel Grupy St-53 w Katowicach. Był uczestnikiem wielu ważnych wystąpień powojennej awangardy, m.in. uczestniczył w wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 roku, Wystawie Ośmiu, w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej. Miał w swoim dorobku łącznie blisko 350 eskpozycji na całym świecie. Był autorem scenografii teatralnych i filmowych ("Milcząca gwiazda") oraz form użytkowych (kurtyna Teatru Wielkiego w Łodzi, Biblioteka Uniwersytecka), a także form przestrzennych (m. in. w Elblągu i Lublinie). Lech Kunka tworzył pod wpływem twórczości W. Strzemińskiego, malował abstrakcje geometryczne. Pod koniec lat 50. wszedł w etap malarstwa strukturalnego (kompozycje na układach kół), wykorzystując różnorodne materiały i techniki malarskie.

W samym centrum Placu Słowiańskiego ustawiona jest kompozycja, która niemal przez wszystkich mieszkańców Elbląga kojarzona jest z "żubrem". Wiele ciepłych emocji towarzyszy pracy Lecha Kunki - jego forma jest bowiem jedną z bardziej lubianych przez elblążan. Jej konstrukcja w istocie przypomina plaster miodu, tworzony przez połączone ze sobą i ułożone nie w jednej płaszczyźnie, lecz fakturowo, rury o zbliżonym przekroju i wielkości. Geneza tej pracy mieści się w linii rozwojowej malarstwa Kunki, który używając okrągłych form i kształtów, podejmował grę z materialną płaszczyzną płótna. Rzeźba przeznaczona jest do oglądu frontalnego, ale bardzo interesujący jest odbiór tej pracy przez podróżujących tramwajem. Zakręt, w który wchodzi tramwaj na Placu Słowiańskim i to dokładnie na wysokości formy Kunki, powoduje sytuację, w której staje się możliwe odczytanie rzeźby przez podróżnychw co najmniej dwóch fazach. Początkowo - z profilu - jako fakturalnego reliefu, poprzez kompozycję ażurową - widzianą frontalnie i znów reliefu. Dzieje się tak dzięki ukośnemu usytuowaniu tej rzeźby w stosunku do przebiegu linii tramwajowej. Kompozycja Lecha Kunki powstała podczas I Biennale Form Przestrzennych w 1965 roku.