Jan Chwałczyk

Jan Chwałczyk (1924) Urodzony w Krośnie n. Wisłokiem, studiował na PWSSP we Wrocławiu w latach 1946-51. W 1959 był współzałożycielem grupy Funkcja Formy i Koloru we Wrocławiu. W tym czasie został konsultantem Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw sztuki amatorskiej i dziecięcej. W 1962 roku był członkiem- założycielem grupy Szkoła Wrocławska. Brał udział niemal we wszystkich ważniejszych wystąpieniach polskiej awangardy, m.in. Plenerach Koszalińskich, Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze, I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, Sympozjum w Puławach w 1966 roku, Wrocław '70. Od 1972 do 1977 roku działał w Galerii Informacji Kreatywnej, był też organizatorem pleneru w Opolnie w 1971 roku pod hasłem "Nauka i sztuka w procesie ochrony naturalnego środowiska człowieka". Malarz i rzeźbiarz, konceptualista, twórca instalacji. Głównym tematem sztuki Chwałczyka jest relacja pomiędzy światłem i przestrzenią. Od 1968 w cyklach przestrzennych kompozycji "Portrety i Autoportrety Światła" wywoływał efekty zwielokrotnionego odbicia światła i cienia mieszając formy materialne z iluzją. Przekreślając granice między nauką a sztuką, tworzył artystyczne ekwiwalenty optycznych pojęć i naukowych teorii.

Na szczycie Góry Anny w Parku Traugutta umieszczono formę Jana Chwałczyka, która ma postać wysokiego, siedmiometrowego wiatraka, poruszanego siłą podmuchu wiatru. Istotną rolę w realizacji Chwałczyka pełniła możliwość dynamicznej zmiany układu barwnego poszczególnych ramion wiatraka, uzależniony od siły wiatru i szybkości obrotu skrzydeł. Obok form Bronisława Kierzkowskiego i Adama Marczyńskiego to trzecia realizacja kinetyczna powstała podczas I Biennale.