Sztuka krzyku
Nowa figuracja (la nouvelle figuration), nazwa stworzona w marcu 1961 przez francuskiego krytyka sztuki Michela Regon. Nurt ten na pierwszym miejscu stawiał przeżycia człowieka.
Zapowiedzi nowego nurtu widoczne były już w pracach artystów na wystawie „New Images of Man” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, w 1959 roku w Nowym Jorku, a na stałe pojawił się na scenie artystycznej dzięki wystawie „Mythologies quotidiennas” w 1964 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej Miasta Paryża. Głównymi przedstawicielami zagranicznymi tego nurtu byli: Francis Bacon, Jean Dubuffet, Rufino Tamayo, Alberto Giacometti, Louis de Braguy, Antonio Saura.
Był to nurt w obrębie malarstwa kultury anglosaskiej i francuskiej, inaczej nazywany ekspresyjnym figuratywizmem. Powrót do ludzkiej sylwetki wiązał się jednoznacznie z odrzuceniem abstrakcji, która dominowała na scenie artystycznej Zachodu od końca II Wojny Światowej. Sztuka figuratywna to sztuka zaangażowana. Określana mianem sztuki „krzyku”, „eksplozji”, „furii”. Główną jej cechą była uwaga zwrócona na moralną nędzę ludzkiej egzystencji, na człowieka i świat jego przeżyć i emocji, dramat istnienia.
Innymi cechami charakterystycznymi były:
-symboliczność
-ekspresyjność
-subiektywizm
-stosowanie aluzji
-posługiwanie się deformacjami
-atmosfera niepokoju, lęku, pesymizmu
Było to przede wszystkim malarstwo industrialne, przedstawiające najczęściej ogrom nieustannie powstających aglomeracji.
Na polskiej scenie nowa figuracja szybko się zadomowiła. Za prekursorów tego prądu w kraju można uznać Andrzeja Wróblewskiego, Bronisława Wojciecha Linkego oraz Jana Lebensteina, którzy zainteresowanie przedstawieniem ludzkiej postaci wykazywali już w latach politycznej odwilży.
Katarzyna Grzymska
Korzystałam ze stron:
https://artzonestudio.pl/nowa-figuracja/
http://nowafiguracja.com/index.php/nowa-figuracja/
Dodaj komentarz