Grajczak Krzysztof

Ur. 1969 r w Elblągu. W latach 1988-1993 studia na Wydziale Artystycznym  UMCS w Lublinie, gdzie w 1993 r uzyskał dyplom z malarstwa w pracowni prof.  M. Hermana. Od 1998 r należy do Związku Polskich Artystów Plastyków. Uprawia malarstwo i rysunek. Zajmuje się również scenografią i projektowaniem strojów teatralnych, a także form i działań reklamowych. Artysta współpracuje z uznanymi galeriami m.in. Galeria EL Elbląg, Galeria Wirydarz Lublin, Galeria Witryna, Galeria BWA Olkusz, Galeria ZPAP i inne. Uczestniczył w ponad 50-ciu wystawach malarstwa -indywidualnych i  zbiorowych oraz imprezach artystycznych w kraju: m. in- Lublin, Dębica, Chorzów, Elbląg, Gdańsk, Olsztyn, Zamość, Kraków, Olkusz, Koszalin, Osieki, Kazimierz Dolny itd. A także za granicą: Szwecja, Francja, Niemcy, Tunezja, Grecja, Czechy, Łotwa, Ukraina, Włochy, Rumunia, Bułgaria, Słowacja itd. Obrazy znajdują się w zbiorach prywatnych, muzeach i galeriach w kraju i za granicą.

 Kilka zdań z recenzji i tekstów o Artyście:

...” To kolor decyduje o klimacie i charakterze tych dzieł, które zestawione obok siebie, tworzą- może w sposób niezamierzony- swoisty fryz, bez początku i końca....”

 ....” Artysta w swojej sztuce podejmuje próbę redukcji pejzażu – tego zapamiętanego z dzieciństwa- żuławskiego, do uniwersalnego, uproszczonego schematu, w którym reguła podziałów płaszczyzny płótna horyzontalnymi plamami barwnymi przywołuje poszczególne plany rzeczywistego pejzażu....”

 ....” W malowanych dynamicznie obrazach ważną rolę odgrywają poszukiwania formy oraz szukanie zagubionego kolorytu dzieciństwa. Jednym ze stałych elementów tych pejzaży jest prostokąt, tafla szkła, okna, z odbitymi fragmentami drzew, wodnych rozlewisk......”

 ....” Krajobraz jaki widzimy w jego twórczości to obraz natury ludzkiej.

Obrazy Grajczaka to miłosny list do kochanki, która odeszła.

Każda kreska i plama na jego obrazach tworzy opowieść, w której dobro przeciwstawia się złu, piękno miernocie itd....”

  . ..”Wiem jak pracuje Krzysztof. Jego obraz powstaje i powstaje – codziennie – z dnia na dzień. Zmienia się „rozwija i zwija”, odrzuca to co niepotrzebne, zmienia kolor nakładając inny, ale nie po to, aby ubogacić. Zmieniając odrzuca niepotrzebne- pozostawia ideę – syntezę krajobrazu i zaczynasz się z tym zgadzać, akceptujesz to. Wchodząc wielokrotnie, dzień po dniu do jego pracowni i patrząc na tzw. „proces twórczy” myślałam – ma rację, tamto było niepotrzebne. Dobrze, że zmienił ten kolor, że pozbył się tych elementów.

Idea zostaje, myśl zostaje. Jest czytelna i prosta. Zostaje dusza krajobrazu, nastrój, uczucie i wrażliwość….”